រឿងមនុស្ស២

រឿង

•#មនុស្ស២

រឿងមនុស្ស២នេះជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោកដួងចាន់វិសាលដែលនិពន្ធក្នុងឆ្នាំ២០១៦ថ្ងៃទី៥ខែសីហាវេលាម៉ោង៥:៥០នាទីល្ងាចហើយបញ្ចប់ក្នុងម៉ោង៧:១០នាទីយប់។ ខ្លឹមសារនិងអត្ថបទជារឿងពិតខ្លះនិងប្រឌិតខ្លះដែលទាក់ទងនិងជំនឿបារមីយ៍វេទមន្តនិងអភិនិហាការដឹកនាំកងទ័បនិងរឿងអាថត៍កំបាំងរាប់មិនអស់ និងរឿងមិនគួរអោយជឿរួមក្បាច់ប្រដាល់ល្បុកតោនិងរឿងសាហាវនិងរន្ធត់រាប់មិនអស់។ជាចុងក្រោយសូមជូនរឿងខ្លឹមសារទាំងមូលដូចខាងក្រោម ÷
• វិសាលជាក្មេងកំលោះម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងភូមិតូចមួយនាដែនដីបុរាណមួយដែលជានគរដែលគេបោះបង់ចោលតាំងពីសម័យបុរាណ។ វិសាលរស់នៅដោយជីវភាពលំបាកក្រខ្សត់គេបានចេញពីស្រុកទៅធ្វើការរាប់កន្លែងប៉ុន្តែមិនបាន១អាទិត្យផងគេក៏មានអារម្មណ៍និកស្រុកនិកផ្ទះនិងក្តៅក្រហាយរស់នៅមិនបានដូចជាមានគេស្អប់ខ្ពើមទោះបីវាធ្វើល្អយ៉ាងណាក៏គេនៅតែមើលវាក្នុងផ្លូវអាក្រក់ហើយផ្ចាញ់រហូតអត់ការងារ។ វិសាលកាលបានត្រលប់មកដល់ស្រុកប្រាប់គេធ្លាក់ខ្លួនឈឺជាច្រើនថ្ងៃរហូតសន្លប់ដែលជាហេតុធ្វើអោយគ្រួសារអ្នកភូមិមានការបារម្មណ៍រកគ្រូពេទ្យមកព្យាបាលប៉ុន្តែលទ្ធផលគឺសូន្យ។ រហូតដល់គេរកផ្លូវងងឹតមកឃើញថាវិសាលឈឺមកពីគេមានប្រវត្តនិងផ្លូវងងឹតហើយរូបកាយគេកំពុងរសាតអណ្តែតក្នុងភពមួយដោយគេមិនត្រលប់មកទេប្រសិនបើមិនអញ្ជើញពិធីមួយមកដល់គឺរៀបដល់អ្នករក្សាស្រុកដើម្បីអញ្ជើញគេមកវិញ។ កាលវិសាលសន្លប់ស្រាប់គេបើកភ្នែកធំៗឡើងហើយនិយាយថា ពួកអាមនុស្សលោកពួកអាបំផ្លាញយើងស្លាប់១៧០០ឆ្នាំហើយហ៊ានមកគាល់រំលើងផ្នូរយើងលួចមាសពេជក្បួនកំពីនិងវេទមន្តនានាមកចងសិរិសារយើងអោយយើងដឹងខ្លួនវិញវិញាណវិលវិលរកសុខមិនបាន។យើងនិងសំលាប់មនុស្សម្នាក់នេះដើម្បីអោយពួកឯងដឹងថាយើងជាអ្នកណា ហាហាហា។ វិសាលនិយាយហើយស្រាប់តែមានពពកខ្យល់មេឃផ្តើមងងឹតហើយ។ភ្លាមនោះវិសាលប្រកាច់ភ្លាមរួចក៏បិទភ្នែកវិញដោយស្ងៀមដូចមនុស្សគ្មានវិញាណ។ ភ្លាមនោះវិសាលងើបអង្គុយរួចនិយាយថា អស់លោកយើងឈ្មោះលោកមេទ័បសុខជាអ្នករក្សារលោកមេទ័បដួងសុវណ្ណហើយជាអ្នករក្សាដែនដីកន្លែងនេះ។មុនហ្នឹងលោកមេទ័បយើងបានបង្ហាញខ្លួននិងនិយាយដាក់អ្នកព្រោះតែពួកយើងបាត់បង់ដៃម្ខាងរបស់លោកមេទ័បយើងឥលូវមានមនុស្សលួចដៃនោះហើយយើងសូមយកក្មេងនេះមករក្សារសិនព្រោះមានតែគេជាអ្នកដែលអាចតាមរកដៃនោះមកវិញបានហើយសូមអ្នកទទួលយកក្មេងនេះមករក្សាវិញទៅ។ បន្ទាប់ពីនិយាយហើយវិសាលនិយាយភាសាប្លែកដែលនិយាយដូចដាស់អង្រួនដល់ទ័បខ្មោចអីច្ចឹងលឺសូរសន្ធឹកផ្គរលាន់និងសំលេងស្រែកហូរចម្លែករួមសំលេងខ្យល់និងស្នូរស្គរបរៀបបានកងទ័បខ្មោចមានជីវិតឡើងវិញ។ពេលនោះវិសាលសន្លប់ម្តងទៀតរយៈពេល២៤ម៉ោងដោយមិនមានដង្ហើមនិងអាការៈអ្វីបន្ទិច។
• ថ្លែងពីវិសាលវិញកាលដែលព្រលឹងបានដល់កន្លែងមួយដែលមានសុទ្ធតែភ្លើងនិងមានមនុស្សនៅជាប់និងកន្លែងមួយដែលវិសាលគឹតថាជាគុក។វិសាលបានឃើញមនុស្សក្មេងចាស់ជាច្រើនដើរតាមគ្នាដល់កន្លែងជ្រោះមួយដែលមានភ្លើងឆេះនិងស្ពានឆ្លង។ វិសាលបានឃើញមនុស្សឆ្លងស្ពាននិងខ្លះធ្លាក់ចូលដោយក្តីឈឺផ្សា។ ភ្លាមនោះមាននុស្សម្នាក់រូបរាងដូចវា១០០%ដោយគ្រាន់ម្នាក់នោះចងសក់ពូននិងសំលៀកបំពាក់ដូចជាស្តេចបានដើរមករកវិសាលរួមនិងមនុស្សពាក់សរ៤នាក់និងកងទ័បក្រោយខ្នងជាង២០នាក់។ដោយមានម្នាក់ជាអ្នកដឹកសេះថ្វាយអ្នកមុខគេ។ មនុស្សនោះនិយាយ វិសាលស្គាល់យើងអត់យើងជាមេទ័បនៅកន្លែងឯងរស់នៅហើយយើងជាឯង។វិសាលនិយាយបដិសេដដោយថាមិនពិតតែមេទ័បនោះបញ្ជាក់ យើងជាមេទ័បយើងជាឯងឯងជាយើងយើងជាមនុស្សតែមួយ។វិសាលតបថាមិនពិតតែមេទ័បសំលុតនិងបញ្ជាក់ថាយើងនៅជាមួយឯង២៥ឆ្នាំហើយហើយយើងជាអ្នកបញ្ជាឯងមិនអោយចេញឆ្ងាយស្រុកកើត។ យើងបានស្លាប់ហើយកើតជាឯងប៉ុន្តែឯងមិនដែលទទួលស្គាល់ថាមានយើងទេឥលូវចង់ដឹងការពិតឆាប់រកដៃយើងអោយឃើញ។ មេទ័បបាននិយាយរឿងមួយ។ កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុនមានមនុស្សកាន់គ្រូ៤នាក់បានសំណាកធម៌ក្នុងផ្ទះមួយហើយបានប្រើមធ្យោបាយយកធម៌មួយដែលចារក្នុងក្រាំងមាសមកសូត្រដែលអន្ទោងហៅព្រះខ័ន្ទរាជយើងកទៅហើយបានយកបាលីនិងវេទមន្តមកឃុំវាហើយទុក្ខក្នុងកន្លែងមួយដែលឋិតនៅកណ្តាលក្រុងឥលូវចូលឯងជាម្ចាស់ដើមទៅរកវាវិញហើយយកវាមកកំទេចចោល។ ព្រោះព្រះខ័ន្ទនោះជាវត្ថុទិព្យដែលកេណ្ឌទ័បខ្មោចដែលអាចធ្វើអោយចក្រវាឡលែងដើរ។ ព្រះខ័ន្ទនោះគឺមានមហិរិទ្ធណាស់គឺពិភពលោកនេះនិងក្រលាបចក្របើវាឋិតនៅដៃមនុស្សអាក្រក់។ឥលូវចូលយកវាមកវិញរួចកំទេចចោលកុំខានព្រោះយើងមិនអោយវាមានក្នុងលោកទេ។ឥលូវចូលឯងទៅយកយើងនិងនៅជាមួយឯងរហូត។
• ថ្លែងពីវិសាលកាលសន្លប់បាន៣យប់៣ថ្ងៃគេដឹងខ្លួនវិញហើយក៏ក្លាយជាមនុស្សប្លែកដោយមិនសូវចេះស្តីហើយតែងទៅកន្លែងបឹងធំមួយនិងនិយាយដាក់បឹងថា អស់ពួកអ្នកទោសដែលបានស្លាប់ដោយទណ្ឌកម្មក្នុងបឹងនេះសូមអ្នកមេត្តាស្ងប់ចិត្តនិងកុំយកទោសពៃអ្វីព្រោះយើងធ្វើខុសដាក់អ្នកដោយសារែគំនាបពីនគរខុសគឺសំលាប់ខុសគឺគ្មានជីវិត។ វិសាលបានសូត្រមន្តមួយស្រាប់តែមេឃផ្តើមងងឹតនិងលេចចេញខ្មោចជាច្រើនក្នុងទឹកដោយយំកក្រើកបឹងនិងនិយាយថាសងជីវិតយើងវិញមកយើងមិនបានខុសទេ។ វិសាលស្រាប់និកឃើញរឿងមួយដែលជាអតិតកាលគឺ ខណៈពេលស្រុកទេសក្តៅហួតហែងមិនមានភ្លៀងធ្លាក់មកវិសសាលបានបិទភ្នែកហើយបួងសួងមុខភ្លើងដោយនិយាយភាសាទាកទងនិងព្រះ។ខណៈពេលនោះពួកអាមាត្ររាជគ្រូនិងអ្នកក្នុងវាំងបាននិយាយថា មេឃមិនភ្លៀងមកពីមានពួកផឹតក្បត់និងសាហាយស្មនក្នុងនគរនេះ។ វិសាលបានចេញបញ្ជារយៈពេល៧ថ្ងៃអោយប្រមូលពួកផឹតក្បត់ក្នុងនគរមកអោយអស់។ រយៈពេល៧ថ្ងៃមនុស្សប្រុសស្រីជាង៥០នាក់ហើយយកមកអោយលូកដៃចូលក្អមដែលផ្ទុកដុំភ្លើងនិងក្អមដែលមានពស់ពិសនិងក្អែបប្រសិនជាអ្នកមិនបានខុសមែនព្រះនិងជួយ។ក្នុងចំណោម៥០នាក់មានតែបួននាក់ដែលមិនអីហើយអ្នក៤៦នាក់នោះបានចាប់ដុតមុខបឹងនិងខ្លះបោះអោយត្រីនិងក្រពើរស៊ី។
• វិសាលបាននឹកឃើញរឿងមួយនេះដោយខណៈពួកគេស្រែកយំពេញបឹងដោយព្រលឹងវាចេញមក។ វិសាលបានសួរម្តេចពួកលោក១៧០០ឆ្នាំហើយម្តេចមិនចាប់ជាតិទៀតមកនៅអីរហូតមកដល់ឥលូវពួកលោកចង់បានអ្វី។ ពួកខ្មោចបាននិយាយថាសូមលោកជួយយើងផងយើងស្លាប់ហើយតែវិញាណមិនបានចាប់ជាតិទេព្រោះមានអាថានក្នុងបឹងនេះ។ វិសាលលានមាត់ថា មានអាថានអ្នកណាអ្នកដាក់ពួកខ្មោចនិយាយថាលោកអ្នកដាក់ហ្នឹងគឺលោកអ្នកបញ្ចុះវា។វិសាលបាននិយាយទទួលខុសរួចក៏ចុះក្នុងបឹងដោយនិយាយភាសាផ្សេងប៉ុន្តែនៅមិនអាចដោះបាន។វិសាលបានទៅភូមិរួចប្រាប់អ្នកភូមិអោយទៅបឹងនោះដោយនិយាយថាអ្នណារាវក្នុងបឹងនេះឃើញមានថ្មខ្មៅមួយរាងជាដំបងសូមយកវាមកអោយខ្ញុំខ្ញុំនិងជូនមាស១គីឡូដោយយកក្អមមាសមួយមកដាក់ពីមុខ។អ្នកភូមិនៅតែខ្លាចមិនហ៊ានចុះបឹងងូចទឹកទេដោសារតែបឹងនោះជីកគួរអោយខ្លាចនិងធ្លាប់ដឹងថាមានអ្វីចម្លែកក្នុងបឹង។ វិសាលបានជិះទូកទៅកណ្តាលបឹងហើយធ្វើជាងូចហែលទឹកលេងនិងនិយាយភរថាមានទូកមាសមួយកណ្តាលបឹងគេយកមិនមកទេដល់មានគ្នាច្រើន។ ខណៈពេលនោះអ្នកភូមិបាននាំគ្នាងូចស្រាប់តែលេចពស់វែកមួយប៉ុនទូកត្នោតបង្ហាញខ្លួននិងដេញតាមអ្នកភូមិប៉ុន្តែមិនបានស៊ីទេ។វិសាលបានលើកដៃប្រណំនិងសូត្របាលីមួយពេលនោះស្រាប់តែពស់នោះក្លាយជាដីហុយយ៉ាងខ្លាំង។ ប្រជាជននាំគ្នាងូចទឹករាវរកវត្ថុនោះរហូតបានយកមកហើយប្រគុលជូនវិសាលដោយជាថ្នូរដូរមាស១ក្អម។ បន្ទាប់ពីអ្នកភូមិទៅអស់វិសាលបានសូត្របាលីម៉្យាងដែលយករបស់នោះចាកលាយនិងទឹកនោមក្មេងហើយស្លឹមម្លូរ៣សន្លឹកមកក្រាលក្រោមនិងយកដៃម្ខាងតោងដំបងនោះរួចគប់ឡើងលើមេឃក៏ក្លាយជាផេះទៅ។ពួកវិញាណរសាតអណ្តែតតាមអាកាសរួចរលាតបាត់អស់។វិសាលបានគឹតថាប្រសិនបើពួកគេមិនសាងខុសមិនគួរពួកគេត្រូវស្លាប់ទេ។
• ថ្ងៃបន្ទាប់វិសាលបានសូមគ្រួសារទៅក្រុងដោយប្រាប់ថាមានភារកិច្ចមួយចំនួន។វិសាលបានចេញទៅ
#ភាគបន្តរឆាប់ៗនេះ